Episode Transcript
[00:00:09] Speaker A: Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται. Στο L Culture. Γεια σου Άκη.
[00:00:14] Speaker B: Γεια σου Κώστα. Τι γίνεται?
[00:00:16] Speaker A: Όλα καλά.
[00:00:17] Speaker B: Τι θα κάνουμε?
Θα πιάσουμε ταινίες και θα μιλάμε, αυτή είναι η φάση?
[00:00:22] Speaker A: Λοιπόν, αυτό είναι ένα καινούργιο podcast που κάνουμε, το οποίο θα τιτλοφορείται «Σημασία έχει να αγαπάς». Γιατί αυτό τελικά νομίζω έχει σημασία.
[00:00:32] Speaker B: Ναι, ξέρω εγώ. Ναι.
Δεν θέλω να...
Μου είναι ήδη αρκετά χεύη ότι θα πιάσουμε μια ταινία σαν τη φωτογραφία.
Αν είναι να πιάσουμε, να μιλήσουμε για τη φωτογραφία, γιατί το σημασία έχει να αγαπάς, θα πηδήξω από το παράθυρο.
[00:00:45] Speaker A: Ναι, όχι, εντάξει.
Ας μην πηδήξουμε από το παράθυρο ακόμα, ναι.
[00:00:49] Speaker B: Έχουμε πιάσει και ταινία με μεγάλο ειδικό βάρος.
[00:00:56] Speaker A: Έτσι έπρεπε και αρχήν, έτσι έπρεπε και αρχήν.
[00:00:59] Speaker B: Πότε πρωτοείδησες εσύ τη φωτογραφία?
[00:01:01] Speaker A: Την είχα δει παλιά πριν αρκετά χρόνια και τώρα την ξαναείδα και σαν την είδα διαφορετικά τελείως.
[00:01:07] Speaker B: Τότε δηλαδή δεν σου είχε μιλήσει.
[00:01:10] Speaker A: Όχι τόσο πολύ όσο τώρα. Την είχα δει πιο επί πολλά.
[00:01:13] Speaker B: Το ίδιο και εδώ.
Νομίζω ότι οι ταινίες του Παπατάκη καταρχάς δεν μοιάζουν με κάτι άλλο. Δεν έχεις κάτι να τις συγκρίνεις. Νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει και πολύ με τις παρέες του.
Τον Ζενέ, τον Μπορίς Βιάν, γενικότερα την παρέα αυτή με την οποία άραζε.
[00:01:42] Speaker A: Παρέες σαν αυτές που κάνουμε όλοι μαζί.
[00:01:44] Speaker B: Παραιάκια καλύτερα από τα δικά σας τέλος πάντων.
[00:01:47] Speaker A: Λίγο καλύτερα, ναι.
[00:01:48] Speaker B: Που ήταν βασικό τους μέλημα να μην θυμίζει κάτι άλλο η δική τους τέχνη.
Και χωρίς ρε παιδί μου να... Όταν βλέπεις μια ταινία του Παπατάκη το στυλ δεν έρχεται κατά πάνω σου σαρωτικό. Δεν είναι η αισθητική του ιδιοσυγκρασία αυτή που σε χτυπάει ως το κεφάλι.
είναι αυτές οι έννοιες τις οποίες θίγει οι οποίες τελικά συνειδητοποιείς ότι σε αγγίζουν σε πολύ βαθύτερο επίπεδο από ότι θα περίμενες και εσύ ο ίδιος. Είναι αυτό που σου λέγα έξω, δηλαδή τώρα είναι λίγο παράδοξο αυτό, αλλά είναι ένα στοιχείο έχει και αυτό τη σημασία του.
Αυτός ο μονόλογος που κάνει ο Ρέτσος στο τέλος.
που δεν τον κάνει κι αυτός κιόλας γιατί είναι φριστ φρέιμ το προσωπό του και ακούμε τη φωνή μόνο, η φωνή του Γιώγου Νινιού.
Αλλά αυτό που λέει, αυτά που πραγματεύεται, που ουσιαστικά σου εκθέτει τον προβληματισμό της ταινίας.
Ότι η ταινία μιλάει για αυτός, σου λέει, τον σκότωσα από αγάπη και μακάρι όλοι αυτοί που κυνηγούν την ευτυχία, ξέρεις και τα λοιπά, τις χαμένες πατρίδες, Λες, εγώ δεν έχω τέτοιο σαράκι μέσα μου. Δεν είναι ότι...
[00:03:18] Speaker A: Δεν αγαπάς την πατρίδα σου ήσουν, λένε.
[00:03:20] Speaker B: Δεν μου λείπει, δεν την νοσταλγώ, δεν ζω, δεν άγομαι, δεν φέρομαι με μια άλλη ιδέα της Ελλάδας. Από αυτή στην οποία βρισκόμαστε.
Αλλά τελικά, ξέρεις, είναι η φωτογραφία, είναι η φωτογραφία που ερωτεύεται ο ένας, είναι η φωτογραφία που ερωτεύεται ο άλλος, είναι η φωτογραφία που αντιπροσωπεύει Ξέρεις, αυτό το όνειρο, αυτό το οποίο νοσταλγείς χωρίς να έχεις ζήσει πραγματικά.
Να πούμε ότι η ταινία γυρίστηκε το 1986, είναι μοναδική, όχι, λάθος, είναι η δεύτερη ταινία που γυρίζει ο Παπατάκης στην Ελλάδα.
Η προηγούμενη ήταν η Βοσκή της Συμφοράς, άλλο αριστούργημα εκεί.
Και στην εποχή της...
νομίζω, είχε πάρει τότε το τρίτο βραβείο.
[00:04:19] Speaker A: Το βραβείο Σεναρίου νομίζω πήρε Σαλονίκη και...
[00:04:22] Speaker B: Και το τρίτο καλύτερες ταινίες. Ο Παπατάκης με το που πατάει το ποτό στην Ελλάδα πρέπει να θυμώνει.
Είμαι σίγουρος ότι εδώ πέρα δεν πρέπει να ήρθε ποτέ με κέφια.
Βάσει να όλο αυτό που έχει πει και πώς έχει περάσει και πώς τον αντιμετώπιζαν ως παιδάκι και στην Αθήνα μετέπειτα. Δηλαδή ένας άνθρωπος που πήγε να πολεμήσει στο Β' παγκόσμιο γιατί, όπως έλεγε και ο ίδιος, απλά ήθελα να δω την αίσθηση του να σκοτώνεις κάποιον με τα χέρια σου, μάλλον κουβαλάει πολύ θυμό.
Και ο ίδιος έλεγε πως... Όλος μου ο θυμός και όλη μου η τάση για παρεκτροπή, για ανατροπή, προέρχεται από ό,τι έζησα στα παιδικά μου χρόνια, όντας ο γιος ενός Έλληνα και μίας γυναίκας από την Αυσσηνία.
Οπότε ναι, δηλαδή νομίζω και όλα τα πρέπει να το έδιναν. Πάλι θυμωμένος θα ήταν. Πάλι θα είχες τραβώσει.
[00:05:29] Speaker A: Μα οκ, ναι.
[00:05:30] Speaker B: Αλλά ναι, είναι ιστορία ενός ανθρώπου ο οποίος στην περίοδο της επταετίας προσπαθεί να φύγει από το χωριό που ζει κάπου στην Καστοριά και βρίσκει μια άκρη ένας συγχωριανός του ο οποίος ζει στο Παρίσι ανακαλύπτει ο ήρωάς μας ότι ο συγχωριανός από το Παρίσι στέλνει λεφτά στους γονείς του οι οποίοι γονείς του όμως έχουν πεθάνει και τα λεφτά αυτά τα τσεπώνει ένας χουντικός τραπεζίτης και πηγαίνει στο Παρίσι για να του...
[00:06:09] Speaker A: Ούτε καν τραπεζίτης, ένας μεσάζοντας ο οποίος οικονομούσε έτσι με αυτόν τον τρόπο των ΟΠΕΚΕΠΕΑς, το πούμε ας πούμε.
[00:06:16] Speaker B: Ναι, ο Βαλαβανίδης. Και πάει να του φέρει τα κακά μαντάτα, πάει να του πει τα κακά νέα, και εκεί του ζητάει δουλειά κουβαλάει μαζί του τη φωτογραφία την παλιά φωτογραφία μιας τραγουδίστριας που σχολιάζεται αμέσως μέσα στην ταινία πως η ίδια η τραγουδίστρια έχει γεράσει πια έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε που τραβήκτηκε η φωτογραφία του λέει ο συγχρονιανός του ποια είναι αυτή του λέει αυτός από μια μαλακία της στιγμής του λέει η αδερφή μου και αυτός τη ζητάει σε γάμο και από εκεί ξεκινάει όλο Την ξανά τα χθες την ταινία, έτσι για να έρθω κάπως προετοιμασμένος, και με σάρωσε. Είναι φοβερό ότι υπάρχουν κάποιες ταινίες που ξέρεις κάθε φορά που θα τις βάλεις, να τις δεις, θα στο προκαλέσουν.
[00:07:20] Speaker A: Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον, θα χρησιμοποιούσα τη λέξη ιδιοφυές και επηρέαζεσαι ακουστεί όπως θέλει, το ότι τον τρόπο που χρησιμοποιεί τις φωτογραφίες γενικότερα στην ταινία ο Παπατάκης, δηλαδή αυτός ο πρωταγωνιστής που λες ο Ρέτσος, όταν πηγαίνει στο Παρίσι για να βρει τον παλιό συντοπίτη του, ας πούμε, ο οποίος ζει χρόνια εκεί πέρα.
[00:07:41] Speaker B: Τον Χρήστο Τσάγκα να πούμε.
[00:07:43] Speaker A: Ναι, ο οποίος είναι και αυτός πάρα πολύ καλός.
[00:07:45] Speaker B: Φανταστικός.
[00:07:45] Speaker A: Δηλαδή πάρα πάρα πολύ καλός.
Και παίζει κινηματογραφικά, δηλαδή κάτι το οποίο... κι αν λείπει στην Ελλάδα, ας πούμε, να παίζει κινηματογραφικά χωρίς υπερβολές και χωρίς...
[00:07:55] Speaker B: Ειδικά εκείνη την εποχή. Ειδικά εκείνη την εποχή που...
[00:07:58] Speaker A: Και τώρα δεν ξέρω αν έχει, πόσο έχει...
[00:08:00] Speaker B: Ε, ναι, τότε ρε παιδί μου άκουγες πάρα πολύ συχνά, ξέρεις, κάποιος ζήταγε νερό και έλεγε φέρε μου ένα ποτήρι νερό. Ξέρεις, όλο αυτή του εθνικού, αυτό το βαθύ.
Παναγία μου βοήθα, δεν ξέρεις. Δεν μπορώ.
[00:08:13] Speaker A: Οπότε πηγαίνοντας στο Παρίσι για να αποδείξει στο Τζάγκα ότι οι γονείς του έχουν πεθάνει, έχει με εμφέρει κάποια αποστολή για θανάτου, αλλά το βασικό...
μαζί με αυτά ένα κύριο τεκμήριο απόδειξης αλήθειας είναι φωτογραφίες που έχει βρει έναν φωτογράφο εκεί πέρα από το χωριό και έχει φωτογραφίσει τα μνήματα οπότε είναι εκπληκτική ιδέα ότι είναι οι φωτογραφίες ως απόδειξη της αλήθειας ας πούμε ότι εδώ πέρα οι γονείς έχουν πεθάνει και βάζει ο παπατάκης μέσα στις φωτογραφίες αυτές δηλαδή η εικόνα η μία μπέφτει στην εικόνα την άλλη την ώρα που βλέπει και θυμίζει τους δικούς του ο Τσάγκας εκείνη την ώρα ξαφνικά εμφανίζεται μέσα στη φωτογραφία της τραγουδίστριας αυτής και χτίζεται ένα ολόκληρο ψέμα και ένας ολόκληρος κόσμος μέσα σε αυτή την ιστορία φαντασμάτων να την πούμε έτσι γιατί είναι μια ιστορία φαντασμάτων εδώ που τα λέμε.
[00:09:11] Speaker B: Ναι και ξέρεις είναι η Ελλάδα το μεγάλο φάντασμα.
[00:09:15] Speaker A: Έτσι ναι.
[00:09:16] Speaker B: Αυτό είναι το φεβερό υπάρχει Τώρα έχουμε ξεκινήσει να μιλάμε για μια ταινία που αγαπάμε πάρα πολύ και ακουγόμαστε λιγότερο fanboys και περισσότερο νερτουλοακαδημαϊκοί, έτσι όπως την βάζουμε κάτω και την ανατομούμε, αλλά είμαστε και τέτοιοι μερικές φορές. Δηλαδή τώρα εγώ θα έλεγα κάτι πολύ νερτικό τώρα, ότι η μουσική της θενείας. Η μουσική της θενείας την υπογράφει ο Χριστόδουλος Χάλαρης, ένας από τους σημαντικότερους μουσικολόγους που έβγαλε αυτή η χώρα με ειδίκευση στην Βυζαντινή και στην Αρχαιολυνική μουσική. Είναι μια μουσική από Αρχαιολυνικά μοτίβα που Οι μουσικές αυτές από μόνες τους, γυμνές, είναι στα όρια του atonal και είναι και αρκετά μινιμαλιστικές επίσης. Τις έχει βυθίσει σε ένα reverb, σε ένα βάθος. Λες και βγαίνουν αυτοί οι ήχοι από μια χωάνη. Λες και είναι ηχό ενός πράγματος πλέον. Λες και είναι ηχό μιας μουσικής και όχι μια μουσική πραγματική.
είναι σαν, ξέρεις, ένας ήχος φάντασμα, ένας φορέας ιδεών, ένας φορέας αξιών που μοιάζουν να έχουν εξαφανιστεί, μοιάζουν να έχουν χαθεί.
Αυτός ο ήχος Αυτό το βάθος, αυτή η παραμόρφωση μέσα σε αυτές τις τονικότητες σε κάνουν να αισθάνεσαι πως είναι μαζί κι ένας θρύνος, είναι μαζί κι ένα μυρολόι για κάτι που έχει χαθεί, για κάτι που έχει εξαφανιστεί.
όλα αυτά θα τα λέω μετά την τελευταία θέαση της ταινίας που είχα χθες πολύ αργά το βράδυ γιατί έχοντας τελειώσει με τα πάντα είχε πάει ώρα τέσσερις λέω εντάξει φωτογραφία τώρα καλύτερη ώρα.
[00:11:15] Speaker A: Α τέσσερις με έξι.
[00:11:15] Speaker B: Τέσσερις με έξι ναι.
Και είναι φοβερό πως Σε χτυπούν όλα αυτά χωρίς η ταινία κιόλας να στα τρύβει στη μούρη. Αυτό με την γραφή του δεν το έχω καταλάβει. Δηλαδή, έχω δει όλες τις ταινίες του.
Είναι τόσο εύκολο σε κάποιους σκηνοθέτες που γουστάρεις πάρα πολύ να εντοπίζεις το στυλ, στον Φελίνη, στον Ταρκόφσκι, στον Κιούμπριγκ, να βλέπεις τις αισθητικές ομοιότητες της ταινίας τους και να βλέπεις ένα κάτ και να λες, οκ, τώρα ξέρω τι θα κάνει, γιατί είναι ο Κιούμπριγκ, θα δείξει αυτό, γιατί θα εστειάσει εκεί, με τον Παπατάκη, που Είναι και ένας άνθρωπος ο οποίος έμαθε μόνος του κινηματογράφο. Και αυτό έχει και τη δική του αξία βεβαίως.
Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Δεν μπορείς να απομονώσεις τι είναι αυτό στη φόρμα που σε εξητάρει τόσο πολύ.
Γιατί τελικά δεν...
δεν υπάρχει ακριβώς σ' αυτό που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε ως στιλ που συνήθως όταν κάποιοι λένε στιλ οι περισσότεροι μάλλον και εγώ μέσα πολλές φορές όταν εννοούμε όταν λέμε τη λέξη στιλ εννοούμε τη φωτογραφία το φωτισμό το μοντάζ αλλά ποτέ τις έννοιες στις οποίες τσαλαβουτά ένας σκηνοθέτης ένας σκηνογράφος ποτέ αυτά που ανακοινεί ο τρόπος που το κάνει ο Παπατάκης Δεν ξέρω αν είναι που μιλάει σε εμάς, γιατί είμαστε Έλληνες, δεν ξέρω. Τι είπες, δεν το πιστεύω αυτό.
[00:12:59] Speaker A: Ακόμα, ίσως και να μιλάει παραπάνω, αλλά δεν νομίζω ότι αν δει τη ταινία αυτή κάποιους ξένους, θα το πετάξει έξω ή θα πεί δεμένα φορά. Δηλαδή, νομίζω ότι είναι και πάρα πολύ οικουμενική ταινία, φορά τους πάντως, δηλαδή.
[00:13:12] Speaker B: Ναι, ακριβώς. Δεν είναι, ρε παιδί μου, να πιάσω έναν άλλο συγχροντήτη που σίγουρα γουστάρουμε πάρα πολύ. Δεν είναι σαν τις ταινίες του Τσιόλι, που φωνάζουν Ελλάδα, που και τον ήχο να κλείσεις, θα καταλάβεις ότι είναι μια ελληνική ταινία.
[00:13:24] Speaker A: Είπες πρι Και σκεφτόμουν αυτό το πρώτο πρώτο πλάνο της ταινίας, το οποίο είναι, δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω, με καλά λόγια εννοώ, που έχει μέσα 6-7 σύμβολα, τα οποία όμως αρτικά βλέπεις μια εικόνα, μια ωραία γωνία της πόλης.
Και είναι λίγο το πουλί της Χούντας από πίσω όμως, το οποίο μισοφαίνεται.
Είναι ένα σύνθημα ένας Ελλήνων Χριστιανών κάπου στο βάθος.
Παίζει λειτουργία, αλλά δεν παίζει και ένας που βγάζει και τα αυτιά.
Έχει ένα τέτοιο που λέει, εκάβει stores ξέρω εγώ, μπιζού δεν ξέρω τι έχει.
Είναι το μαγαζί του άλλου που κάνει business με τα κοναρικά.
Σημαία στο βάθος. Αλλά δεν είναι όμως.
σε πρώτο πρώτο πλάνο. Πρώτο πλάνο βλέπεις κάπως τον ήρωα να προχωράει λίγο στην πόλη, να στέκεται στην πόλη.
[00:14:15] Speaker B: Και ουσιαστικά είναι ο ήρωας ο οποίος είναι περικυκλωμένος από όλα αυτά. Είναι η φυλακή του όλα αυτά. Και του λέει και η μάνα του, του λέει η μάνα του αυτό το φοβερό πράγμα όπου και να πας θα είσαι μέσα σε στόματα λύκων.
Οπότε καλύτερα να είσαι μέσα στο στόμα ενός χορτάτου λύκου από ότι στο στόμα ενός νηστικού όπως είμαστε εδώ.
Και είναι φοβερό ότι αυτό της το γυρίζει, της το λέει, ότι μου είχες πει τότε αυτό και αυτό και αυτό, τώρα είμαι εκεί. Αλλά όπου και να πάει αυτός ο ήρωας, όπου και να πάει είναι καταδικασμένος. Όπου και να πάει είναι φυλακισμένος, όπου και να πάει είναι επερκυκλωμένος από κάπου.
[00:14:52] Speaker A: Μα εκτός από φυλακισμένος και επερκυκλωμένος, εμένα μου έκανε αντίποση ότι οι βασικές της ιδιότητες, ας πούμε, είναι Είναι ένας άνθρωπος χωρίς ιδιότητες. Δηλαδή, δεν είναι καν ο ίδιος κομμουνιστής. Είναι γιος κομμουνιστή. Περνάει τη ζωή του μαρτυρώντας στο στρατό, τον βαράνε, τον βασανίζουν, τον κάνουν, τον δείχνουν. Όχι γιατί έχει ο ίδιος δράση. Ήταν ο πατέρας του κομμουνιστής και χωρίς να φταί εντός αγγλικών από το που έφτιαξε ο ίδιος, περνάει τα πάντινα.
Επίσης δεν είναι καν γουναράς. Η μητέρα του, επειδή είναι όλοι γουναράδ Διαλειμμένος και φαίνεται και από τον τρόπο που παίζει ο Ρέτσος που παίζει σαν τον Καραγκιός είναι κάπως δηλαδή...
το σώμα του κυρτώ περιστραβωμένο.
[00:15:39] Speaker B: Χαμογελάει σε φάσεις παράξενες.
Δες τώρα τι έχει πάθει αυτός, γιατί είναι κουνημένος.
[00:15:44] Speaker A: Ξέρω, εγώ εμφανίζεται και λέει στον άνθρωπο ότι πιθάνουν οι γονείς του και το ανακοινώνει και είναι ωραία νέα, ας πούμε.
Είναι ένας άνθρωπος τον οποίο έχει διαλύσει η ιστορία, η κοινωνία, η πολιτική, ας πούμε, εκείνη την περίοδο, η Χούντα, όλα αυτά, τον φιλιππολεμικό κράτος και Εμένα τώρα η ανάλογή είναι κάπως τραβηγμένη, αλλά δεν πειράζει.
Σκεφτόμουν λίγο τον Τράβιος Μπίκλ Ταξ Τζί.
Ότι και αυτός είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει αυτό ρε παιδί μου.
Δηλαδή...
[00:16:17] Speaker B: Καλά, πολύ μέσα.
Πολύ μέσα. Δεν είχα κάνει σύνδεση, αλλά πολύ γαμώ τις σύνδεσεις.
[00:16:25] Speaker A: Και κάπως αν αρχίσει να βρεις και αυτό μέσα από αυτήν την... την περίεργη ιστορία που ξεκινάει η αποσύμπτωση, ας πούμε, που λέει αθώα ότι είναι αδελφή μου χωρίς να πάει το μυαλό του κάπου κακά και όταν ο άλλος θέλει να την παντρευτεί αρχίζει και μπαίνει σε μια συνθήκη ψαδομαζωχιστική.
[00:16:45] Speaker B: Ναι, γιατί αυτό είναι το φοβερό. Εκτιμάχει πάρα πολύ αυτόν τον άνθρωπο.
Τον σέβεται αυτόν τον άνθρωπο. Δηλαδή, αναπτύσσουν και μια ανθρώπινη σχέση.
Είναι ο ευεργέτης του.
[00:16:59] Speaker A: Ναι. Λες, είσαι ο μόνος που μου έχει σφαίρει καλά.
[00:17:00] Speaker B: Ναι, ναι, ναι. Είναι άλλη φυλακή πάλι.
Δηλαδή, σαν να μπαινοβγαίνεις στις φυλακές είναι.
[00:17:09] Speaker A: Ναι, ναι, ναι.
[00:17:10] Speaker B: Αυτός ο ήρωας.
Τι έχει φτιάξει ρε γαμώτο, τι έχει φτιάξει. Δηλαδή, είναι φοβερό που δεν έχει δει όλος ο κόσμος τη φωτογραφία, πραγματικά.
Είναι μια ταινία η οποία, ξέρεις, θα σε συμπαρασύρει απ' όπου κι αν έρχεσαι.
θα σε συμπαρασύρει με όποιο σινεμάκι αν σε εισαγωγικά στρατεύεσαι.
Ακόμα και αν δεν στρατεύεσαι καθόλου με το σινεμά. Ακόμα και αν δεν γουστάρεις καθόλου το σινεμά. Είναι τέτοιες οι έννοιες με τις οποίες καταπιάνετε και το κάνει τόσο βαθιά, τόσο to the point και τόσο υπόγεια. Είναι αυτό που σου έλεγα πριν.
Δεν παίρνεις χαμπάρι πότε Αυτή η ταινία έχει κολλήσει πάνω σου. Πότε έχεις γίνει κομμάτι αυτής της ταινίας.
Πόσο γρήγορα αρχίζεις εσύ ως θεατής να αποτελείς και σώμα της ταινίας.
[00:18:13] Speaker A: Και αν δεν βλέπεις την ταινία όντας ας πούμε χωτικός ή ακροδεξιός, που δύσκολα να τη δεις εδώ που τα λέμε, αρχικά έχει κάποιο είδους, όχι ταύτιση, είναι το... ο ήρωας είναι ο καλός, ρε παιδί μου, αυτός που έχει περάσει τα πάνθηνα και προσπαθεί να βρει στον ίδιο μοίρα, ας πούμε, τον κυνηγάνε όλοι, έχει περάσει στο στρατό, χάλια, χάλια είναι μικρή λέξη, έχει υποφέρει στο στρατό, στην Καστοριά δεν μπορεί να βρει δουλειά, και πάει στην εξωτερικό να βρει την δίκτυα του.
Και κάπως είσαι μαζί του, ρε παιδί μου, είσαι...
[00:18:46] Speaker B: Συμπορεύεσαι.
[00:18:47] Speaker A: Είναι ο ανθρωπός σου, είναι ο ανθρωπός σου, ναι.
και βλέπεις ότι έστω και αν φαίνεται περίεργα, έστω και αν είναι λίγο ατσούμπαλος και μην πω αυτιστικός είναι κακή λέξη πια, είναι καλή λέξη μάλλον και δεν κάνει τίποτα. Μπορεί να μην φαίνεται συναισθηματικά να φαίνεται φακτάπ, αλλά και αφού το φακτάπ καταλαβαίνεις ότι προέρχεται από κάπου που δε φταίει αυτός και στην πορεία αυτός ο άνθρωπος μετατρέπεται ας πούμε μπαίνει σε μια αδύνα και μετατρέπεται ουσιαστικά σε Σαν δυστικό κάθαρο. Μπορείς να το πω ρε παιδί μου. Έστω και αν το κάνει για να επιβιώσει κι ο ίδιος. Δηλαδή, είναι μέρος της ειδοφίες αυτό. Ότι αν αποκαλυφθεί αλήθεια...
θα ανεβάλεις τους πέντε δρόμους και ποιος ξέρει τι θα του κάνει ο άλλος.
[00:19:27] Speaker B: Ναι, δεν τους εμπιστεύεσαι τους ήρωες στο παπατάκι.
Κάνουν πράγματα με τα οποία δεν θα συμφωνούσες ποτέ.
Και αυτό κάνει ο παπατάκις, δηλαδή και στους βοσκούς αυτό κάνει. Ακολουθείς αυτόν τον ήρωα γιατί όντως έχει πέσει η μοίρα πάνω του και τον έχει πλακώσει. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρεται σε ταρακουνά, δηλαδή τρως φαλιάρες κι εσύ.
και λες όπα τι γίνεται, τι είναι αυτός που ακολουθώ τώρα, γιατί και μετά πας στο γιατί.
Φεύγεις από το ποιος είναι αυτός και πας στο γιατί μου συμβαίνει αυτό τώρα, γιατί δεν μπορώ να μην με απασχολεί αυτή η ιστορία, γιατί δεν μπορώ να είμαι αμέτωχος σε αυτό που βλέπω, γιατί Επιδράει η ταινία αυτή σωματικά πάνω μου τόσο πολύ και σφίγγονται τα κόκαλά μου, σφίγγονται οι γροθιές μου. Γιατί συμβαίνει αυτό.
Σου λέω, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον σκηνοθέτη που να το πετυχαίνει αυτό με αυτόν τον τρόπο. Είναι τόσο υπόγειος, τόσο... φαινομενικά ανερμήνευτος, όταν καταπιάνεσαι βέβαια με την ταινία και την βάζεις κάτω και εξετάζεις σε τι αναφέρεται και πώς αναφέρεται σε αυτά που αναφέρεται, και τότε εξηγούνται όλα.
[00:20:52] Speaker A: Υπάρχει πάντως και κάτι που μένει να εξηγούνται, αλλά υπάρχει και κάτι το οποίο μένει, πώς να το πω, αντιστέκετος στην ερμηνεία, δηλαδή...
[00:20:58] Speaker B: Για πες.
[00:20:59] Speaker A: Εντάξει, όλη αυτή η συνθήκη, η οποία γίνεται μια δίνη και παρασύρει και τους ήρωες, παρασύρει και εμάς, βλέπεις ότι από ένα σημείο και Το απολαμβάνει ας πούμε αυτός, δηλαδή οι σκηνές που με μεθοκίνητα και του λέει στρίψε από εδώ, στρίψε από εκεί, ποιο είναι αυτό, είναι πλέον τελείωσε.
[00:21:17] Speaker B: Ναι.
[00:21:18] Speaker A: Το φακτά που έχει φύγει σε άλλα επίπεδα ας πούμε. Και με έναν τρόπο ας πούμε έχει γίνει από την αρχή, έχει γίνει ο κουκλοπαίχτης και ο άλλος είναι η κούκλα την οποία κινεί με τα μαριονέτα του.
Έχει γίνει σκηνοθέτης, έχει γίνει συναγωγράφος, τα κάνει όλα... Έχει βρει πολλές φορές στη ζωή του έναν ρόλο κυρίαρχο ας πούμε.
[00:21:39] Speaker B: Τι είναι αυτό τελικά, θέλω να πω... Σου έλεγα έξω ότι...
Με διαλύει συναισθηματικά αυτή η ταινία.
Πως τελειώνει αυτή η τελευταία σε κάνει, σε αυτά τα λόγια.
Και σου έλεγα ότι δεν είναι πως...
Κουβαλάω κι εγώ αυτό το μαράζι οπότε για σένα τι είναι, τι είναι για σένα η φωτογραφία.
Δηλαδή ουσιαστικά it all boils down to this που λένε.
Και όχι η ταινία, η φωτογραφία.
[00:22:19] Speaker A: Α, η φωτογραφία, η φωτογραφία.
[00:22:20] Speaker B: Η φωτογραφία, ναι.
[00:22:22] Speaker A: Η φωτογραφία είναι αρκετά, και νομίζω όπως το λέει και στο τέλος, τελικά είναι αρκετά καβάφικο πράγμα, ας πούμε.
Είναι ένα είδος ηθάκης που κυνηγάμε, αλλά αντίστροφης ηθάκης, γιατί αναφέρεται και στους μετανάστες και στο...
[00:22:39] Speaker B: Αντίστροφης.
[00:22:41] Speaker A: Σε αυτούς που, αναφέρεται στο τέλος ο Ρέτσος ο παιδί μου, σε αυτούς που έχουν χάσει το δρόμο τους και κυνηγάνε μια μοίρα στο εξωτερικό που δεν είναι η δικιά τους ας πούμε.
[00:22:49] Speaker B: Ναι.
[00:22:50] Speaker A: Αυτό ας πούμε ότι τον σκοτώνει και ταυτόχρονα βγάζει ένα λογίδριο που λέει ότι κυνηγούσε την ευτυχία και γλίτωσε από την ευτυχία πριν μάνα το πειθεί.
Οκ. Είναι διαστραμμένο, αλλά κάπου αν το σκεφτείς, μπορεί να είναι και αλήθεια. Δηλαδή ο άνθρωπος αυτός Δεν απολαύει να ζει στη ματέωση, ζούσε κυνηγώντας την ευτυχία. Δηλαδή, ζούσε κυνηγώντας ένα όνειρο, το οποίο το κινητοποίησε, του πρόσφερε, μέσα στο ψέμα ας πούμε, ένα όνειρο, μια φαντασίωση.
[00:23:17] Speaker B: Έφτιαξε σπίτι.
[00:23:18] Speaker A: Έφτιαξε σπίτι, το ξαναφτύξε, το ξαναφτύξε.
Το οποίο σπίτι έχει πλάκα, όταν είναι έτοιμο μια σκηνή που τους παρουσιάζει, είναι λίγο Ουές Άντεσον το σπίτι, πριν το Ουές Άντεσον.
Αφού πρώτα το έχει φτιάξ Ο άλλος του διέλυσε τη ζωή, αλλά κάπως το την έφταξε κιόλας. Δηλαδή, μπορεί να ήταν και αυτός ο τύπος μια ζωή μαγκούφης και μια ζωή να μετράει τα λεφτά του και να μην κάνει τίποτα.
Του προσέφερε για κάποιο διάστημα χρονικό, πόσο μήνες είναι δεν ξέρω, μια όνειρο, μια φαντασίωση, επιστροφή στην πατρίδα, μια κοπέλα από την πατρίδα, μια... Και το ότι κι ο ίδιος, ας πούμε, έστω και εκείνη την εποχή που διαδραματίσει τη ιστορία, ας πούμε, μέσα στη Χούντα, λίγο πριν το τ θεωρητικά αν το σκεφτείς είχε τρόπους να ψάξεις, να επαληφθεύσεις περισσότερο ρε παιδί μου, ότι να μιλήσεις με αυτή τη γυναίκα, ότι κάπως έμεινε στη φωτογραφία κολλημένος και το είναι ίσως και αυτό ψυχαλτικά ότι άσε με εδώ πέρα στη φάση μου ας πούμε μου αρκεί μια εικόνα για να χτίσω παλάτια ας πούμε και φαντασίωσης.
[00:24:30] Speaker B: Κρατάω, μου άρεσε πάρα πολύ το, σαν κρατάω τη φράση, τον έσωσε απ' τη ματέωση.
Το οποίο ξέρεις, απομονωμένη αυτή φράση, τον κάνει αυτόν τον ήρωα ξαφνικά να μοιάζει μέσα μου τόσο στοργικός. Γιατί πραγματικά, αν θα ήθελες να σε σώσει κάποιος από κάτι, θα ήταν από αυτό.
[00:24:53] Speaker A: Είναι σαν να έχουν μπει και να παίζουν και δύο σε μια ταινία μέσα στην ταινία ας πούμε και αυτός να καταλαβαίνει ο Ρέτσος ότι τι να κάνουμε τώρα, να μας παρασύρει ένα τεγονότα παίζω ότι έχω το ρόλο μου, αλλά τον λυπάμαι και αυτόν, αλλά γιατί να κάνω, θα τον βασανίσω και θα τον κλειτώσω όλα μαζί. Αυτό το όλα μαζί για μένα είναι, δηλαδή, που μου αρέσει περισσότερο στη σύλληψη και στην εκτέλεση και σε όλα.
[00:25:17] Speaker B: Υπάρχει πολύ έντονη η αίσθηση της θελετουργίας στην ταινία. Λες, δηλαδή, καταρχάς ότι όλα υπάγονται σε έναν μηχανισμό δράματος και δραματουργίας που παραπέμπει κάπως στην αρχαία τραγωδία.
[00:25:34] Speaker A: Ναι, ναι, ναι.
[00:25:35] Speaker B: Και επίσης μου αρέσει πάρα πολύ το πώς...
[00:25:41] Speaker A: Τώρα που λες αυτό είχα διαβάσει μια φράση να την αναφέρω γιατί τη σμείωσα.
[00:25:44] Speaker B: Οκ.
[00:25:45] Speaker A: Της Σιρήνης Γιαννάκη η οποία γράφει λοιπόν ότι είναι μια σύγχρονη ελληνική τραγωδία που περιέχει μοτίβα της αρχαιολεϊνικής όπως η οικαισία, η ασυλία, η άγνοια, η αναγνώριση, η σκευωρία αλλά και το σχήμα Ήβρης Άτη Νέμεσης Τήσης.
[00:26:02] Speaker B: Πού...
[00:26:03] Speaker A: Στην ΑΕΦ.
[00:26:04] Speaker B: Στην ΑΕΦ, οκ.
Ναι, ισχύουν όλα αυτά και το νιώθεις και δομικά το πώς είναι αισθημένο το δράμα και νομίζω το νιώθεις εξίσου στην αγαπημένη μου σκηνή της ταινίας που είναι η σκηνή του Πένθους που αδειάζουν το μπουκάλι το μεταξά με τα κεριά και έχουν αυτή την κουβέντα που έχουν. που εκεί νιώθεις το βάρος μιας τελετουργίας που γίνεται για να βρεθούν αυτοί στην Ελλάδα ξαφνικά. Ουσιαστικά αυτό είναι σαν ένα τελεπόρτ που δεν γίνεται ποτέ, αλλά είναι σαν ανασταίνουν αυτήν την Ελλάδα στην οποία ανεκάτοικε και οι δύο τον τόπο, αυτόν που τους ενώνει, αλλά και πάλι δεν είναι ο πραγματικός τόπος και πάλι είναι ο φαντασιακός τόπος. Και αν μοιάζει ίσως πιο πραγματικός για αυτούς εκείνη τη στιγμή είναι γιατί η αφορμή είναι ένας θάνατος.
Κάπως το λέει η μάνα του στην ταινία ότι έφυγες από εδώ με αφορμή έναν θάνατο.
Κάπως το λέει. Θα το ψάξω και όταν το ανεβάσουμε αυτό θα γράψω κάτι στην περιγραφή.
[00:27:34] Speaker A: Εκεί είναι ενδιαφέρον πολύ ότι τα τελευταία γεγονότα συμβαίνουν μετά την πτώση της Χούντας.
που θα έλεγε κανείς ότι, όχι θα έλεγε, που είναι ένα γεγονός παιδί μου για τον τόπο και για την ιστορία και τη στιγμή είναι ακόμα ευχάριστο πολύ και ζωγόνο και όλα αυτά. Αλλά είναι τόσο πολύ το φορτίο του παρελθόντος που δεν είναι ότι πατάμε ένα κουμπί, ήρθε, έφυγε η Χούντα και τώρα όλα καλά.
Έχουν μαζευτεί τόσο από πίσω που θα έρθει και το δράμα και το έγκλημα και...
[00:28:03] Speaker B: Και αρρωσταίνει και η μαμά του.
Φτάνει στην Ελλάδα, την ελεύθερη πια Ελλάδα και τότε μαθαίνει ότι η μαμά του είναι πάρα πολύ σοβαρά άρρωστη.
[00:28:13] Speaker A: Για την οποία η μαμά του μου κάνει πολύ εντύπωση, η οποία είναι μια γυναίκα, ας πούμε, η οποία μαζεύει λεφτά, κάνει τα πάντα για να φύγει το παιδί της εξωτερικό, να ενδιαφέρει το παιδί της τόσο πολύ που ακόμα γίνεται και μέρος του πλεκτάνης από ένα σημείο και ύστερα.
Αλλά στις σκηνές που έχουν μεταξύ τους, Σπανιότατα, έως ποτέ, το κοιτάζει στα μάτια. Δηλαδή, του μιλάει, του δίνει οδηγίες, του δίνει αυτά. Και αυτή κάνει τη δουλειά της. Ας πούμε, κάνει με τις γούνες, ασχολείται.
[00:28:39] Speaker B: Ναι, πάντα πολύ αυστηρή.
[00:28:41] Speaker A: Δεν την κοιτάζει στα μάτια. Δηλαδή, ίσως είναι κι αυτό ένα μέρος του συνολικού τραύματος που έχει αφήσει όλοι.
[00:28:52] Speaker B: Συμβαίνει πάντως στις οικογένειες, δηλαδή έχω παρατηρήσει οικογένειες που μιλάνε μεταξύ τους και δεν κοιτάζουν ο ένας τον άλλο στα μάτια.
Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί.
Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί σε μια οικογένεια, ποτέ δεν ξέρεις.
Μπορεί να είναι από θυμό.
Ήξερα την περίπτωση ενός ανθρώπου που μου είπε ότι όταν μιλάει στους γονείς του, πια δεν τους κοιτάζει στα μάτια για να μην βλέπει πόσο έχουν αμεγαλώσει. Είναι πολλοί οι λόγοι, είναι πολλοί οι λόγοι.
Και μεταξύ μόνο και πάνω στη σχέση αυτού με τη μάνα του, ξέρεις, στείνεις ένα δεύτερο ψυχό.
Μία.
[00:29:34] Speaker A: Ενδιαφέρουσα απορία, ας πούμε, θα ήταν από τι και πέρα τι συμβαίνει με αυτόν τον άνθρωπο.
Ποια θα μπορούσε να είναι η συνέχεια της ζωής του, ας πούμε, μετά το φονικό.
[00:29:49] Speaker B: Ξέρω εγώ.
Ξέρω εγώ.
Δεν...
Αυτή είναι μια σκέψη που μπορείς να την κάνεις για τόσες ταινίες.
Ξέρω εγώ, τι συμβαίνει στους δύο που επιβιώνουν στο πίσω βαγόνι μετά το φινάλε του Runaway Train.
Ξέρεις.
Ξέρεις και δεν ξέρεις.
Κάπως κουβαλάμε τις τελευταίες εικόνες Μιας ταινίας πολλές φορές δηλαδή. Αυτό είναι μια δύσκολη τέχνη.
Δεν ξέρουν όλες οι ταινίες τη σωστή εικόνα με την οποία να τελειώσουν.
Και ξέρεις έχει πλάκα γιατί έφυγα από τη φωτογραφία και ανέφερα το Runaway Train που έχει μία από τις πιο μνημειώδεις τελευταίες τελευταία καρέ στην ιστορία του σινεμά για μένα, που περικλείει όλο το νόημα της ταινίας σε μια εικόνα.
Και η σκηνή αυτή είναι τέτοια. Αυτό το πράγμα με το... ότι διαλέγεις μια τελευταία εικόνα για την ταινία σου, η οποία κιόλας είναι και το επιστέγασμά της, είναι και η κατακλίδα της, είναι και το επιμήθειο, είναι και η ταινία ίδια, με έναν τρόπο.
Τόσο που εμένα το μυαλό μου δεν πάει μετά το τέλος. Δηλαδή συνήθως δεν σκέφτομαι τώρα τι θα κάνει αυτός τώρα που τελείωσε η ταινία.
[00:31:26] Speaker A: Ναι ούτε εγώ γενικά το σκέφτομαι.
[00:31:27] Speaker B: Συχνά σκέφτομαι τώρα τι θα κάνω εγώ τώρα που τελείωσε η ταινία. Δηλαδή ξέρεις τώρα με αυτό το πράγμα που που φεύγω, φεύγω από αυτή την ταινία με αυτή την εικόνα, με αυτές τις έννοιες, με αυτές τις ιδέες, με αυτόν τον θυμό, με αυτό το θρύνο, τι κάνω εγώ με αυτό τώρα και πού αυτό έρχεται και κολλάει μέσα μου σαν, ξέρω εγώ, σαν νερό που γεμίζει ένα φράγμα.
Είναι μια τέτοια ταινία, τέλος πάντων, Είναι μια τέτοια ταινία.
[00:32:02] Speaker A: Και τη συστήνουμε όπως προκειπτεί να την φύλαξαμε. Αν δεν το καταλάβατε μέχρι τώρα, ναι.
[00:32:07] Speaker B: Ναι, εντάξει. Αυτό που έχει ενδιαφέρον επίσης τώρα που ξεκινάμε αυτό το το σειριαλ με τα podcast τα οποία χαίρομαι πάρα πολύ που το κάνουμε. Χαίρομαι πάρα πολύ.
Γιατί μιλάμε για συνεμάτωση άλλο συνέχεια και διαφωνούμε και ωραία οπότε Καλά, όχι ότι το καταλάβατε αυτό σήμερα.
[00:32:33] Speaker A: Ναι, εντάξει. Μας δεν διαφωνούσαμε σήμερα.
[00:32:35] Speaker B: Με την ταινία που πιάσαμε.
Αλλά ξέρεις, μου αρέσει πάρα πολύ που δεν μας κυνηγάει και η επικαιρότητα.
Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε κάπως για ταινίες που είναι απαραίτητο να μιλάει κανείς σήμερα. Δεν ξέρω. Μένα μου αρέσει αυτό που κάνουμε τώρα.
Θα ακολουθήσουμε με μία λίστα ταινιών έτσι που μια σειρά ταινιών που την βγάλαμε παρέα και όπως θα καταλάβατε εσείς που μας ακούτε δεν είναι ότι ακριβώς ενδείκνεται να μας ακούτε μην έχοντας δει την ταινία μιας και αναφέρουμε πολλά από τα plot points και από τα Εντάξει, μιλώντας.
[00:33:23] Speaker A: Όμως για πολύ παλιές ταινίες, το πιθανότερο θα τις έχουν δει.
[00:33:27] Speaker B: Ναι, ναι, ναι. Απλά το λέω ότι... Πάντως ο Παπατάκης έχει ένα μεγάλο ρεύμα τα τελευταία χρόνια και σε νεότερους είναι φίλοι. Δεν ήταν έτσι πριν από 10-15 χρόνια.
Νομίζω ότι το ενδιαφέρον του κοινού στον σύνομα του Παπατάκη έχει αναβιώσει. Βοηθούν Συγγνώμη που θα το πω αυτό.
Συγγνώμη από τον εαυτό μου.
Αλλά βοηθούν οι πλατφόρμες αυτό.
Και γιατί βοηθούν οι πλατφόρμες αυτό.
Γιατί οι ταινίες του Παπατάκη δεν είναι στη δικαιοδοσία του ελληνικού κράτους και του Υπουργείου Πολιτισμού και του Κέντρου. Είναι στη δικαιοδοσία της MKD και των Γάλλων.
Και γι' αυτό σώζεται η φωτογραφία και γι' αυτό σώζονται οι βοσκοί στην κατάσταση που έχουν διασωθεί. Αυτό είναι κάτι και αυτό τις κάνει να εμφανίζονται σε διεθνείς πλατφόρμες ανά τον κόσμο.
Είναι η δουλειά που θα έπρεπε να γίνεται στους Έλληνες σκηνοθέτες και σε ελληνικές ταινίες από αυτούς που έχουν αναλάβει αυτή τη δουλειά εδώ. Επειδή δεν γίνεται, χαιρόμαστε πάρα πολύ που πού και πού κάποιος άγιος άνθρωπος βγάζει σε ένα Blu-ray τη φωτογραφία, βγάζει σε ένα Blu-ray τον φόβο του Μανουσάκη σε τράνσφερ σοβαρό, χωρίς τους γελίους βιντεοτίτλους.
Τώρα βγαίνει ο δράκος του Κούντουρου από μια... βρετανική εταιρεία που ακούω πως έχει δουλέψει πάνω στο restoration.
Γίνονται δηλαδή ευτυχώς πράγματα για το ελληνικό σινεμά έξω. Ευτυχώς τουλάχιστον ενδιαφέρει τους έξω και κάπως διασώζεται.
[00:35:18] Speaker A: Πάντως αφού μιλάς για επικαιρότητα εντάξει νομίζω ότι ακριβώς επειδή μου αγαπάμε το σινεμά γιατί έχει αυτή την ιδιότητα ότι Οι καλές ταινίες, οι μεγάλες ταινίες, οι σπουδαίες ταινίες, μπορούν να είναι πάντα, ανά πάσα στιγμή, επίκαιρες.
[00:35:35] Speaker B: Ναι, ισχύει αυτό.
Και αυτό είναι το...
[00:35:40] Speaker A: Ναι, έτσι παίζει τηλεόραση, μια πλατφόρμα ή μια ειδική προβολή και ξανά πιάνει η διάθεση να συζητήσει για αυτή, να... Και αυτή η ατοχή στον χρόνο είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Δηλαδή, ακόμα και στην εποχή της δεν πέρασε τόσο... Φαίνεται τώρα, δηλαδή, ότι αυτή η ταινία δεν είναι... Αξίζει.
[00:35:58] Speaker B: Ναι, στην εποχή της πέρασε μάλλον να παρατήρηταν εξαιρέσεις την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφων και τους κριτικούς, τέλος πάντων, που στήριξαν δυνατά την ταινία.
Είναι μια ταινία στην οποία ο κόσμος επιστρέφει και χαίρομαι πολύ που γίνεται αυτό.
Είναι το πιο φωτεινό, το πιο θετικό aspect των κινηματογραφόφιλων αυτό που είπες. Εγώ σου είπα κάτι έξω ότι ξέρεις, αυτό που έχει ενδιαφέρον βλέποντας την ίσμα τα χρόνια, είναι σαν μια ασθένεια για μένα, η συνεφιλία είναι σαν μια ασθένεια που έχει στάδια. Όταν είσαι στο πρώτο στάδιο, γοητεύεσαι από τους ήρωες, παρακολουθείς τους ήρωες, ζεις τη ζωή σου στο σινεμά μέσα από τους ήρωες. Όταν είσαι πολύ άρρωστος πια, έχει πάει σε προχωρημένο βαθμό η αρρώστα της σονοφυλή, της συνεφυλίας, προσπαθείς να μπεις στο κεφάλι αυτού που έκανε την ταινία και βγαίνοντας από την ταινία είσαι ακόμα μέσα στο κεφάλι αυτού που έκανε την ταινία.
Δεν ξέρω ποια στάδια υπάρχουν μετά.
Ευτυχώς μεγαλώνουμε, μεγαλώνει και το σινεμά. Θα ανακαλύψουμε κι άλλα ελπίζω.
[00:37:13] Speaker A: Όπως λέει και η Σαμπέλα Ροσέλνιος στο Blue Velvet, έβαλε την αρρώστια του μέσα μου.
[00:37:18] Speaker B: Ναι, κάπως έτσι. Δεν ξέρω αν περνάτε καλά με εμάς που μας ακούτε, αλλά κάπως έτσι νομίζω θα πηγαίνει.
Την επόμενη φορά ίσως να στάξουμε και λίγο κρασάκι.
Ευχαριστούμε πάρα πολύ.
[00:37:34] Speaker A: Ευχαριστούμε πολύ. Θα τα ξαναπούμε ελπίζουμε.
[00:37:36] Speaker B: Έγινε, τα λέμε Κώστα.
